czwartek, 26 grudnia 2013
Recenzje „Listów z podziemia”
W świątecznym wydaniu „Tygodnika Solidarność” o mojej najnowszej książce pisze Elżbieta Morawiec. Tekst zatytułowany „Cezura i kamień węgielny” można w całości przeczytać tutaj.
Krótkie omówienie „Listów z podziemia” znalazło się również w świątecznym numerze „Gościa Niedzielnego”. Jego autorem jest Szymon Babuchowski.
wtorek, 24 grudnia 2013
piątek, 20 grudnia 2013
poniedziałek, 16 grudnia 2013
Betlejem w cieniu Golgoty
W świątecznym numerze tygodnika „wSieci” znajdą państwo m.in. mój duży tekst o wybitnych polskich pisarzach z emigracyjnego obozu „niezłomnych”.
[...] Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński, Stanisław Baliński, Zygmunt Nowakowski nad Wisłę nigdy nie wrócili. Wracały przepuszczone przez cenzurę „nieszkodliwe” fragmenty ich twórczości, a nawet ich skremowane ciała, ale ich dziedzictwo rozproszyło się w zaułkach Paryża, Londynu, Nowego Jorku. PRL słusznie uznała ich za wrogów systemu, a III RP wzgardziła ich twórczym i historycznym świadectwem, stawiając na ciągłość z kulturą tworzoną przez komunistycznych propagandystów. My jednak nadal mamy szansę zaprosić „niezłomnych” do wigilijnego stołu. I czytając ich gorzkie wiersze lub felietony, wspólnie świętować narodziny trudnej wolności. W polskim Betlejem, w cieniu Golgoty.
[...] Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński, Stanisław Baliński, Zygmunt Nowakowski nad Wisłę nigdy nie wrócili. Wracały przepuszczone przez cenzurę „nieszkodliwe” fragmenty ich twórczości, a nawet ich skremowane ciała, ale ich dziedzictwo rozproszyło się w zaułkach Paryża, Londynu, Nowego Jorku. PRL słusznie uznała ich za wrogów systemu, a III RP wzgardziła ich twórczym i historycznym świadectwem, stawiając na ciągłość z kulturą tworzoną przez komunistycznych propagandystów. My jednak nadal mamy szansę zaprosić „niezłomnych” do wigilijnego stołu. I czytając ich gorzkie wiersze lub felietony, wspólnie świętować narodziny trudnej wolności. W polskim Betlejem, w cieniu Golgoty.
Więcej w wydaniu papierowym.
niedziela, 15 grudnia 2013
Kultura jest kluczem
Co musi zrobić niepodległościowa opozycja, gdy odzyska władzę.
"Gazeta Polska" 11 grudnia 2013
Rosnąca przewaga PiS nad PO w sondażach wyborczych pozwala myśleć o dniu, kiedy niepodległościowa opozycja przejmie władzę w Polsce. Wprawdzie wciąż trudno sobie wyobrazić takie rozmiary zwycięstwa, by ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego mogło rządzić samodzielnie, a możliwych do zaakceptowania koalicjantów nie widać, ale do wyborów sytuacja może się zmienić.
Zresztą nawet jeśli na rząd ludzi dorosłych trzeba będzie poczekać dłużej, to jego powstanie jest nieuniknione. Gwarancją jest nie tyle siła struktur partyjnych czy wyobraźnia liderów PiS, ile żywotność i trwałość wspólnoty wolnych Polaków. W odróżnieniu od homines sovietici, którzy wciąż traktują politykę jako plac zabaw bogów olimpijskich, a sens swojego życia sprowadzają do konsumowania, dostrzegliśmy ciągłość między wolą świadomego narodu a działaniami jego politycznych reprezentantów. Dając kredyt zaufania politykom, oczekujemy, że będą realizować idee dyktowane zbiorowym instynktem niepodległości. Z tej misji będziemy ich rozliczać, biorąc oczywiście pod uwagę realia bieżącej gry politycznej i nie ulegając szkodliwym dla Polski prowokacjom.
Wspólnota wolnych Polaków to nie tylko uczestnicy smoleńskich miesięcznic. To kilka milionów ludzi spragnionych zdrowego i silnego państwa. Jest nas zbyt wielu, a nasza determinacja utrzymuje się zbyt długo, by układ III RP mógł w nieskończoność sprawować władzę. Nasza wspólna nieprzejednana postawa wobec Smoleńska, nasz „drugi obieg kultury”, nasze świadectwa w rodzinach już wpływają na młode pokolenie, które prędzej czy później sięgnie po ten moralny kompas we własnym życiu.
Potrzeba wizjonerów
Niepodległościowy rząd, kiedy powstanie, będzie musiał zbudować praktycznie nowe państwo na ruinach III RP: mozolnie wyciągać Polskę ze strefy moskiewskich wpływów i odtwarzać naszą podmiotowość w Europie, znaleźć sposoby na uzdrowienie sądownictwa i wzmocnienie armii, ułatwić inwestowanie przedsiębiorcom, a jednocześnie przywrócić rozsądną granicę wieku emerytalnego. O absurdach, które trzeba będzie prostować w edukacji i służbie zdrowia, lepiej już nie wspominać. Lata władzy PO spowodowały degradację państwa, której skalę uświadomimy sobie w pełni dopiero po wygranych wyborach. Załóżmy jednak, że niepodległościowy rząd zdoła przynajmniej w części naprawić państwo we wspomnianych dziedzinach. Dla przyszłego premiera i jego ministrów mam przykrą wiadomość: to nie wystarczy.
Nie wystarczy, bo wszystkie te wyzwania, z wyjątkiem odseparowania nas od Rosji, dotyczą spraw bieżących, najbardziej dotkliwych dla Polaków, ale też niegwarantujących trwałości rozwiązań. Co z tego, że rząd ludzi dorosłych zacznie wprowadzać korzystne zmiany, jeśli po następnych wyborach pojawi się jakaś nowa drużyna chłoptasiów, która cofnie cały ten wysiłek do punktu wyjścia? Potrzebujemy nie tylko niepodległościowych tytanów pracy, którzy szybko i sprawnie załatają największe dziury. Może nawet bardziej trzeba nam politycznych wizjonerów. Żeby dać Polsce nadzieję, muszą oni wreszcie podjąć walkę, której nikt jeszcze w III RP na serio nie podjął. Walkę o trwałość wyborczych preferencji Polaków, o społeczne zakorzenienie takich wartości jak niepodległość, wiara, rodzina, honor, zdrowy rozsądek. Można to zrobić tylko poprzez poważną inwestycję państwa w kulturę.
Długi marsz barbarzyńców
Nie trzeba być prorokiem, by zauważyć, że kultura III RP przypomina krajobraz po najeździe barbarzyńców. Są wszędzie. Od mniej więcej piętnastu lat błyszczą w mediach i prowadzą gender studies na uniwersytetach, brylują w salonach literackich, panoszą się w państwowych instytucjach kultury, wystawiają antychrześcijańskie instalacje w galeriach sztuki i antypolskie dramaty „interwencyjne” w teatrach. Ostatnio wdzierają się do szkół i przedszkoli, próbując zachwiać tożsamością płciową najmłodszych. Z roku na rok jest ich więcej, rośnie także kaliber ich żądań. To ludzie pozbawieni skrupułów, żołnierze bezgranicznie wierzący w sens demonicznej rewolucji.
Już przed II wojną światową Antonio Gramsci, jeden z przywódców włoskiej partii komunistycznej i fanatyczny marksista, twierdził, że w państwach Zachodu strategia rewolucjonistów powinna być inna niż w Rosji sowieckiej. Zadaniem lewicy nie miało być natychmiastowe zdobycie władzy, której i tak nie dałoby się długo utrzymać ze względu na konserwatywną mentalność większości obywateli. Gramsci zachęcał raczej do „długiego marszu przez instytucje”: szkoły, uczelnie, czasopisma, teatr, kino, sztukę. I dowodził, że propaganda prowadzona z wielu przyczółków pozwoli uformować nowego człowieka, który dobrowolnie przyjmie komunistyczną wizję świata.
Po wojnie ten scenariusz do pewnego stopnia sprawdził się we Francji, gdzie rozrosła się kasta lewicowych „intelektualistów”. Wielu francuskich filozofów w latach 60. i 70. XX w. zaangażowało się w krzewienie ideologii postmodernizmu, który wkrótce stał się bardzo modny na świecie. Postmoderniści głosili kres tradycyjnej „metafizyki obecności”, a pojęcie prawdy uznawali jedynie za narzędzie dominacji nad innymi: homoseksualistami, relatywistami, ateistami, nihilistami. „Prawda was zniewoli!” – wołał Michel Foucault, były członek Francuskiej Partii Komunistycznej.
Ktoś powie, że nie warto zawracać sobie głowy głupotami opowiadanymi w uczelnianych enklawach. Niestety, jak dowodzi historia idei, język, który jest modny na uniwersytetach, po kilku latach przenika do kultury popularnej i kształtuje zbiorową mentalność. Tak było z językiem „mistrzów podejrzeń”: Nietzschego, Freuda i Marksa, czy z postmodernizmem. I podobnie jest dzisiaj z gender – wyrosłą z postmodernizmu ideologią, która jeszcze 10 lat temu wydawała się nieszkodliwym, uczelnianym absurdem.
Państwo w obronie kultury
Czy państwo polskie, gdy stanie wreszcie na nogi, będzie w stanie chronić swoich obywateli przed genderową rewolucją? A może nie powinno ingerować w delikatną materię kultury? Może lepiej zostawić ją twórcom i liczyć na to, że niewidzialna ręka natchnienia jakoś wyrówna siły? W pewnym sensie owszem, ale przecież nikt o zdrowych zmysłach nie domaga się od państwa ścigania autorów za niepoprawną poetykę czy system wartości. Chodzi tylko o to, by państwowe instytucje kultury przestały promować totalistyczną ideologię gender, ten bolszewizm XXI wieku, i wzięły odpowiedzialność za to, do czego są powołane.
Politykom wszystkich opcji często wydaje się, że kultura to zabawa starzejących się dzieci, które bujają w obłokach. Trzeba dać im stypendium, jasny pokój i kredki do rysowania. Tyle wystarczy, by przed kolejnymi wyborami dopisać sobie na plakacie słowa: „W rządzie XY wspierał kulturę”. Większość polityków nie dostrzega związku między działaniami potężnego lobby, które robi Polakom pranie mózgów, a życiem kulturalnym. Efektem jest postępujący rozkład społeczeństwa i brak szacunku dla wspólnych wartości, nawet tak oczywistych jak niepodległość.
Żeby nasze marzenia o wolnej Polsce zostały spełnione, Polacy muszą się odrodzić w kulturze. Kompleksowa reforma programu i metod edukacyjnych w szkole to oczywista oczywistość. Ale i dorośli powinni przestać kojarzyć teatr z dziwacznym faszerowaniem narodowych arcydzieł lewicową ideologią, a galerie sztuki – z instalacjami i happeningami. Użytkownicy państwowych instytucji muszą na nowo odkryć dla siebie poważny teatr i tradycyjne malarstwo. Te sprawy da się rozwiązać na poziomie zarządzeń i programów ministerialnych, jednak potrzebne są także zupełnie nowe instytucje.
Idea PAL
W swoich felietonach z cyklu „Listy z podziemia” dwukrotnie już podsuwałem Jarosławowi Kaczyńskiemu pomysł reaktywacji Polskiej Akademii Literatury. Teraz wspominam o tym po raz trzeci, żeby nie zapomniał.
Powołana w 1933 r. przez Radę Ministrów instytucja była jedną z najważniejszych w II RP. Siedmiu pierwszych członków wskazał Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, ośmiu następnych wybrali świeżo mianowani akademicy. PAL przyznawała nagrody wybitnym twórcom, ale i lokalnym społecznikom promującym czytelnictwo. Walczyła z analfabetyzmem, którego dzisiejszym odpowiednikiem jest lemingizm. Współdziałając z rządem, była „najwyższym organem opiniotwórczym w sprawach języka, literatury i kultury polskiej”.
Ponieważ w II RP dobro kultury narodowej było ważne dla wszystkich, akademikami zostali nie tylko pisarze „prawicowi”, ale też np. „lewicowy” Boy-Żeleński. Dziś wybór byłby prostszy, bo literaccy celebryci zgodnie deklarują, że z kulturą „narodową” nie chcą mieć nic wspólnego. W tej sytuacji nazwiska godnych kandydatów nasuwają się same: Tomasz Burek, Andrzej Nowak, Marek Nowakowski, Jarosław Marek Rymkiewicz, Jacek Trznadel, Bohdan Urbankowski, Maciej Urbanowski. Czy to trafna selekcja? Rzecz do rozważenia przez właściwego ministra. Na wszelki wypadek w rękawie trzymam drugą talię.
Oczywiście, że taki zestaw nazwisk wywołałby burzę medialną. Podobnie było w II RP. Akademików nazywano pisarzami „rządowymi” i pokpiwano z ich namaszczonych gestów i min. „Wiadomości Literackie” skompletowały nawet alternatywną Akademię Niezależnych. Ale autorytet instytucji państwowej zrobił swoje, zwłaszcza w odbiorze społecznym. A nieznośny patos, hieratyczność PAL? Czy istnieje właściwsza broń przeciwko dzisiejszej kulturze absurdu i rechotu? Szekspir nie miał wątpliwości: „Najlepszym środkiem przeciw obłąkaniu jest uroczysta pieśń. Leczcie mózg, teraz bezużyteczny, co wam kipi w czaszkach”.
Byłoby dobrze, gdyby obok PAL powstały jeszcze dwie siostrzane instytucje: Polska Akademia Rzeźby i Malarstwa oraz Polska Akademia Teatru. Wszystkie musiałyby mieć, rzecz jasna, odpowiednie miejsce w mediach publicznych, własne wydawnictwa, fundusze na nagrody, wreszcie możność wprowadzania konkurencyjnych programów na uczelniach humanistycznych i artystycznych.
Przykład Instytutu Pamięci Narodowej dowodzi, że stworzone przez państwo ośrodki są w stanie wyprowadzać Polaków z postmodernistycznego łagru. Niepodległościowi politycy muszą tylko uwierzyć, że nasza zbiorowa przyszłość zależy od kultury, choćby realne zmiany w tej przestrzeni miały stać się widoczne dopiero w kolejnych pokoleniach. O to was proszę, panowie i panie, licząc na podjęcie dyskusji.
"Gazeta Polska" 11 grudnia 2013
Rosnąca przewaga PiS nad PO w sondażach wyborczych pozwala myśleć o dniu, kiedy niepodległościowa opozycja przejmie władzę w Polsce. Wprawdzie wciąż trudno sobie wyobrazić takie rozmiary zwycięstwa, by ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego mogło rządzić samodzielnie, a możliwych do zaakceptowania koalicjantów nie widać, ale do wyborów sytuacja może się zmienić.
Zresztą nawet jeśli na rząd ludzi dorosłych trzeba będzie poczekać dłużej, to jego powstanie jest nieuniknione. Gwarancją jest nie tyle siła struktur partyjnych czy wyobraźnia liderów PiS, ile żywotność i trwałość wspólnoty wolnych Polaków. W odróżnieniu od homines sovietici, którzy wciąż traktują politykę jako plac zabaw bogów olimpijskich, a sens swojego życia sprowadzają do konsumowania, dostrzegliśmy ciągłość między wolą świadomego narodu a działaniami jego politycznych reprezentantów. Dając kredyt zaufania politykom, oczekujemy, że będą realizować idee dyktowane zbiorowym instynktem niepodległości. Z tej misji będziemy ich rozliczać, biorąc oczywiście pod uwagę realia bieżącej gry politycznej i nie ulegając szkodliwym dla Polski prowokacjom.
Wspólnota wolnych Polaków to nie tylko uczestnicy smoleńskich miesięcznic. To kilka milionów ludzi spragnionych zdrowego i silnego państwa. Jest nas zbyt wielu, a nasza determinacja utrzymuje się zbyt długo, by układ III RP mógł w nieskończoność sprawować władzę. Nasza wspólna nieprzejednana postawa wobec Smoleńska, nasz „drugi obieg kultury”, nasze świadectwa w rodzinach już wpływają na młode pokolenie, które prędzej czy później sięgnie po ten moralny kompas we własnym życiu.
Potrzeba wizjonerów
Niepodległościowy rząd, kiedy powstanie, będzie musiał zbudować praktycznie nowe państwo na ruinach III RP: mozolnie wyciągać Polskę ze strefy moskiewskich wpływów i odtwarzać naszą podmiotowość w Europie, znaleźć sposoby na uzdrowienie sądownictwa i wzmocnienie armii, ułatwić inwestowanie przedsiębiorcom, a jednocześnie przywrócić rozsądną granicę wieku emerytalnego. O absurdach, które trzeba będzie prostować w edukacji i służbie zdrowia, lepiej już nie wspominać. Lata władzy PO spowodowały degradację państwa, której skalę uświadomimy sobie w pełni dopiero po wygranych wyborach. Załóżmy jednak, że niepodległościowy rząd zdoła przynajmniej w części naprawić państwo we wspomnianych dziedzinach. Dla przyszłego premiera i jego ministrów mam przykrą wiadomość: to nie wystarczy.
Nie wystarczy, bo wszystkie te wyzwania, z wyjątkiem odseparowania nas od Rosji, dotyczą spraw bieżących, najbardziej dotkliwych dla Polaków, ale też niegwarantujących trwałości rozwiązań. Co z tego, że rząd ludzi dorosłych zacznie wprowadzać korzystne zmiany, jeśli po następnych wyborach pojawi się jakaś nowa drużyna chłoptasiów, która cofnie cały ten wysiłek do punktu wyjścia? Potrzebujemy nie tylko niepodległościowych tytanów pracy, którzy szybko i sprawnie załatają największe dziury. Może nawet bardziej trzeba nam politycznych wizjonerów. Żeby dać Polsce nadzieję, muszą oni wreszcie podjąć walkę, której nikt jeszcze w III RP na serio nie podjął. Walkę o trwałość wyborczych preferencji Polaków, o społeczne zakorzenienie takich wartości jak niepodległość, wiara, rodzina, honor, zdrowy rozsądek. Można to zrobić tylko poprzez poważną inwestycję państwa w kulturę.
Długi marsz barbarzyńców
Nie trzeba być prorokiem, by zauważyć, że kultura III RP przypomina krajobraz po najeździe barbarzyńców. Są wszędzie. Od mniej więcej piętnastu lat błyszczą w mediach i prowadzą gender studies na uniwersytetach, brylują w salonach literackich, panoszą się w państwowych instytucjach kultury, wystawiają antychrześcijańskie instalacje w galeriach sztuki i antypolskie dramaty „interwencyjne” w teatrach. Ostatnio wdzierają się do szkół i przedszkoli, próbując zachwiać tożsamością płciową najmłodszych. Z roku na rok jest ich więcej, rośnie także kaliber ich żądań. To ludzie pozbawieni skrupułów, żołnierze bezgranicznie wierzący w sens demonicznej rewolucji.
Już przed II wojną światową Antonio Gramsci, jeden z przywódców włoskiej partii komunistycznej i fanatyczny marksista, twierdził, że w państwach Zachodu strategia rewolucjonistów powinna być inna niż w Rosji sowieckiej. Zadaniem lewicy nie miało być natychmiastowe zdobycie władzy, której i tak nie dałoby się długo utrzymać ze względu na konserwatywną mentalność większości obywateli. Gramsci zachęcał raczej do „długiego marszu przez instytucje”: szkoły, uczelnie, czasopisma, teatr, kino, sztukę. I dowodził, że propaganda prowadzona z wielu przyczółków pozwoli uformować nowego człowieka, który dobrowolnie przyjmie komunistyczną wizję świata.
Po wojnie ten scenariusz do pewnego stopnia sprawdził się we Francji, gdzie rozrosła się kasta lewicowych „intelektualistów”. Wielu francuskich filozofów w latach 60. i 70. XX w. zaangażowało się w krzewienie ideologii postmodernizmu, który wkrótce stał się bardzo modny na świecie. Postmoderniści głosili kres tradycyjnej „metafizyki obecności”, a pojęcie prawdy uznawali jedynie za narzędzie dominacji nad innymi: homoseksualistami, relatywistami, ateistami, nihilistami. „Prawda was zniewoli!” – wołał Michel Foucault, były członek Francuskiej Partii Komunistycznej.
Ktoś powie, że nie warto zawracać sobie głowy głupotami opowiadanymi w uczelnianych enklawach. Niestety, jak dowodzi historia idei, język, który jest modny na uniwersytetach, po kilku latach przenika do kultury popularnej i kształtuje zbiorową mentalność. Tak było z językiem „mistrzów podejrzeń”: Nietzschego, Freuda i Marksa, czy z postmodernizmem. I podobnie jest dzisiaj z gender – wyrosłą z postmodernizmu ideologią, która jeszcze 10 lat temu wydawała się nieszkodliwym, uczelnianym absurdem.
Państwo w obronie kultury
Czy państwo polskie, gdy stanie wreszcie na nogi, będzie w stanie chronić swoich obywateli przed genderową rewolucją? A może nie powinno ingerować w delikatną materię kultury? Może lepiej zostawić ją twórcom i liczyć na to, że niewidzialna ręka natchnienia jakoś wyrówna siły? W pewnym sensie owszem, ale przecież nikt o zdrowych zmysłach nie domaga się od państwa ścigania autorów za niepoprawną poetykę czy system wartości. Chodzi tylko o to, by państwowe instytucje kultury przestały promować totalistyczną ideologię gender, ten bolszewizm XXI wieku, i wzięły odpowiedzialność za to, do czego są powołane.
Politykom wszystkich opcji często wydaje się, że kultura to zabawa starzejących się dzieci, które bujają w obłokach. Trzeba dać im stypendium, jasny pokój i kredki do rysowania. Tyle wystarczy, by przed kolejnymi wyborami dopisać sobie na plakacie słowa: „W rządzie XY wspierał kulturę”. Większość polityków nie dostrzega związku między działaniami potężnego lobby, które robi Polakom pranie mózgów, a życiem kulturalnym. Efektem jest postępujący rozkład społeczeństwa i brak szacunku dla wspólnych wartości, nawet tak oczywistych jak niepodległość.
Żeby nasze marzenia o wolnej Polsce zostały spełnione, Polacy muszą się odrodzić w kulturze. Kompleksowa reforma programu i metod edukacyjnych w szkole to oczywista oczywistość. Ale i dorośli powinni przestać kojarzyć teatr z dziwacznym faszerowaniem narodowych arcydzieł lewicową ideologią, a galerie sztuki – z instalacjami i happeningami. Użytkownicy państwowych instytucji muszą na nowo odkryć dla siebie poważny teatr i tradycyjne malarstwo. Te sprawy da się rozwiązać na poziomie zarządzeń i programów ministerialnych, jednak potrzebne są także zupełnie nowe instytucje.
Idea PAL
W swoich felietonach z cyklu „Listy z podziemia” dwukrotnie już podsuwałem Jarosławowi Kaczyńskiemu pomysł reaktywacji Polskiej Akademii Literatury. Teraz wspominam o tym po raz trzeci, żeby nie zapomniał.
Powołana w 1933 r. przez Radę Ministrów instytucja była jedną z najważniejszych w II RP. Siedmiu pierwszych członków wskazał Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, ośmiu następnych wybrali świeżo mianowani akademicy. PAL przyznawała nagrody wybitnym twórcom, ale i lokalnym społecznikom promującym czytelnictwo. Walczyła z analfabetyzmem, którego dzisiejszym odpowiednikiem jest lemingizm. Współdziałając z rządem, była „najwyższym organem opiniotwórczym w sprawach języka, literatury i kultury polskiej”.
Ponieważ w II RP dobro kultury narodowej było ważne dla wszystkich, akademikami zostali nie tylko pisarze „prawicowi”, ale też np. „lewicowy” Boy-Żeleński. Dziś wybór byłby prostszy, bo literaccy celebryci zgodnie deklarują, że z kulturą „narodową” nie chcą mieć nic wspólnego. W tej sytuacji nazwiska godnych kandydatów nasuwają się same: Tomasz Burek, Andrzej Nowak, Marek Nowakowski, Jarosław Marek Rymkiewicz, Jacek Trznadel, Bohdan Urbankowski, Maciej Urbanowski. Czy to trafna selekcja? Rzecz do rozważenia przez właściwego ministra. Na wszelki wypadek w rękawie trzymam drugą talię.
Oczywiście, że taki zestaw nazwisk wywołałby burzę medialną. Podobnie było w II RP. Akademików nazywano pisarzami „rządowymi” i pokpiwano z ich namaszczonych gestów i min. „Wiadomości Literackie” skompletowały nawet alternatywną Akademię Niezależnych. Ale autorytet instytucji państwowej zrobił swoje, zwłaszcza w odbiorze społecznym. A nieznośny patos, hieratyczność PAL? Czy istnieje właściwsza broń przeciwko dzisiejszej kulturze absurdu i rechotu? Szekspir nie miał wątpliwości: „Najlepszym środkiem przeciw obłąkaniu jest uroczysta pieśń. Leczcie mózg, teraz bezużyteczny, co wam kipi w czaszkach”.
Byłoby dobrze, gdyby obok PAL powstały jeszcze dwie siostrzane instytucje: Polska Akademia Rzeźby i Malarstwa oraz Polska Akademia Teatru. Wszystkie musiałyby mieć, rzecz jasna, odpowiednie miejsce w mediach publicznych, własne wydawnictwa, fundusze na nagrody, wreszcie możność wprowadzania konkurencyjnych programów na uczelniach humanistycznych i artystycznych.
Przykład Instytutu Pamięci Narodowej dowodzi, że stworzone przez państwo ośrodki są w stanie wyprowadzać Polaków z postmodernistycznego łagru. Niepodległościowi politycy muszą tylko uwierzyć, że nasza zbiorowa przyszłość zależy od kultury, choćby realne zmiany w tej przestrzeni miały stać się widoczne dopiero w kolejnych pokoleniach. O to was proszę, panowie i panie, licząc na podjęcie dyskusji.
niedziela, 1 grudnia 2013
Ten świat
W naszych czasach codziennie trzeba dokonywać radykalnych wyborów.
Felieton z tygodnika "Gość Niedzielny" nr 48/2013
Czytelnicy mojej ostatniej książki, zatytułowanej „Listy z podziemia”, mają świadomość, że od 2010 r. prowadzę walkę cywilną z układem politycznym i propagandą III RP. Walka ta – w dużym skrócie – polega na bojkotowaniu głównych mediów i salonów literackich. Choć niekiedy uciążliwa, nie jest ona jednak szczytem wysiłku wojennego w rodzinie Wenclów. Znacznie dalej sięgają ambicje mojego siedemnastoletniego syna, który niedawno poinformował mnie uroczyście, że prowadzi walkę cywilną z „tym światem”. Z kolei drugi syn, czternastoletni, od pierwszego września prowadzi walkę cywilną ze szkołą, próbującą wtłoczyć mu do głowy zupełnie bezużyteczną wiedzę o ułamkach, anatomii skorupiaków i budowie zdań złożonych podrzędnie. Wreszcie moja żona, a ich matka, od lat prowadzi walkę cywilną z naszym lenistwem, bałaganiarstwem i oglądaniem transmisji sportowych 12 godzin na dobę.
Podejrzewam, że podobne batalie toczą się w wielu polskich rodzinach. Nawet podjęta przez starszego syna totalna walka cywilna z „tym światem” w wymiarze domowym nie jest czymś szczególnie ekscentrycznym. Sprowadza się ona bowiem do limitowania młodszemu bratu dostępu do internetu, zdzierania znad jego łóżka wybranych plakatów, tudzież ciągłego przypominania mu, że hip-hop, którego słucha, jest – jakżeby inaczej – „muzyką tego świata”. Wprawdzie czasem, jako rodzice, sami doświadczamy bezwzględnej egzekucji zasad, np. kiedy próbujemy wymknąć się w niedzielę do parku handlowego, ale summa summarum polityka wewnętrzna starszego syna, realizowana z niezbędną dawką poczucia humoru, wychodzi rodzinie na dobre. Można wręcz powiedzieć, że jest do bólu (moje ego wie coś o tym) skuteczna.
Trudniej synowi osiągać spektakularne sukcesy poza domem. Jego polityka zewnętrzna jest zbieżna z programem milionów młodych chrześcijan i opiera się na podpisywaniu w internecie petycji, apeli i protestów przeciwko takim inicjatywom „tego świata” jak propaganda aborcyjna, promocja homoseksualizmu, publiczne epatowanie pornografią, genderowanie w szkołach i przedszkolach czy wystawianie w galeriach sztuki instalacji profanujących krzyż Chrystusa. Chwała młodzieży, że stawia opór nowemu totalitaryzmowi. Bez jej wyraźnego sprzeciwu funkcjonariusze „tego świata” mieliby ułatwione zadanie. W niektórych przypadkach internetowe akcje kończą się powodzeniem: postraszone bojkotem koncerny wstrzymują antychrześcijańskie reklamy, a Centrum Nauki Kopernik zawiesza ekspozycję „Strefy erogenne”. Obawiam się jednak, że są to sukcesy doraźne, nietrwałe, opóźniające kolejne fazy genderowej rewolucji, ale nie likwidujące jej podstaw kulturowych i politycznych.
Piętnaście i dziesięć lat temu, podobnie jak dzisiaj mój syn, prowadziłem walkę cywilną z „tym światem”. Najpierw robiłem to z kolegami we „Frondzie”, później z Robertem Tekielim w „POSTygodniku”. Wielokrotnie pisaliśmy o totalitarnych ciągotach postmodernizmu, który uchodził wówczas za nieszkodliwą uniwersytecką modę, o ideologii gender i triumfach politycznej poprawności w Szwecji. Wtedy wydawało się to bardzo odległe od polskiej rzeczywistości. Rodzimi homoseksualiści nie domagali się jeszcze praw do adopcji dzieci, a w przedszkolach nie przebierano chłopców za dziewczynki i vice versa. Dziś jesteśmy już na etapie praktyki. Z ideologii garstki francuskich filozofów, w większości działaczy komunistycznej międzynarodówki, wyrosła genderowa bestia, która sieje zamęt w polskim systemie edukacji i wychowania.
Prawda jest taka, że kultura, w której żyjemy, znajduje się na równi pochyłej i będzie się staczać coraz bardziej, niezależnie od naszych protestów. Chrześcijanie na Zachodzie już to przerabiali, teraz kolej na nas. Jedyna droga, która pozwoliłaby nam uniknąć całkowitej marginalizacji prowadzi przez politykę. Tak, przez tę straszną politykę, która nas denerwuje i do której nie chcemy się mieszać. W odróżnieniu od państw zachodnich, w Polsce przetrwała bowiem silna opozycja zdroworozsądkowa, która jest w stanie oczyścić instytucje państwowe, uniwersytety i szkoły z wpływów gender. Wybór między PO a PiS już dawno przestał być wyborem estetycznym czy partyjniackim. To wybór między demoniczną partią władzy, dla której kwestie światopoglądowe są tylko pionkami na szachownicy, a ugrupowaniem reprezentującym ludzi wolnych.
Kluczowa rola polityki nie oznacza oczywiście, że protesty chrześcijańskiej młodzieży są mało ważne. Przeciwnie: są niezbędne, bo w epoce pomieszania wartości wyznaczają w sferze publicznej granicę między dobrem a złem. W przypadku sprawy dotowanego z funduszy Unii Europejskiej programu „Równościowe przedszkole” może nawet trzeba zrobić więcej: nawiązać bezpośredni kontakt z rodzicami zagrożonych dzieci i poinformować ich o realiach gender. Lepiej żeby mama z tatą znaleźli normalne przedszkole na drugim końcu miasta lub w sąsiedniej wiosce niż żeby pozwolili zachwiać tożsamością płciową własnych dzieci. Na pewno będzie to dla nich kosztowne i niewygodne, ale w naszych czasach codziennie trzeba dokonywać radykalnych wyborów. Albo miłość rodzicielska, albo „przedszkole jest przedszkole, nie mogę sobie pozwolić na przeniesienie dziecka”. Najważniejsza jest przecież walka cywilna z „tym światem”, jaką toczymy w sobie. Mój siedemnastoletni syn chyba o tym wie, bo każdą swoją wyprawę krzyżową zaczyna od modlitwy. Dlatego jestem o niego spokojny.
Felieton z tygodnika "Gość Niedzielny" nr 48/2013
Czytelnicy mojej ostatniej książki, zatytułowanej „Listy z podziemia”, mają świadomość, że od 2010 r. prowadzę walkę cywilną z układem politycznym i propagandą III RP. Walka ta – w dużym skrócie – polega na bojkotowaniu głównych mediów i salonów literackich. Choć niekiedy uciążliwa, nie jest ona jednak szczytem wysiłku wojennego w rodzinie Wenclów. Znacznie dalej sięgają ambicje mojego siedemnastoletniego syna, który niedawno poinformował mnie uroczyście, że prowadzi walkę cywilną z „tym światem”. Z kolei drugi syn, czternastoletni, od pierwszego września prowadzi walkę cywilną ze szkołą, próbującą wtłoczyć mu do głowy zupełnie bezużyteczną wiedzę o ułamkach, anatomii skorupiaków i budowie zdań złożonych podrzędnie. Wreszcie moja żona, a ich matka, od lat prowadzi walkę cywilną z naszym lenistwem, bałaganiarstwem i oglądaniem transmisji sportowych 12 godzin na dobę.
Podejrzewam, że podobne batalie toczą się w wielu polskich rodzinach. Nawet podjęta przez starszego syna totalna walka cywilna z „tym światem” w wymiarze domowym nie jest czymś szczególnie ekscentrycznym. Sprowadza się ona bowiem do limitowania młodszemu bratu dostępu do internetu, zdzierania znad jego łóżka wybranych plakatów, tudzież ciągłego przypominania mu, że hip-hop, którego słucha, jest – jakżeby inaczej – „muzyką tego świata”. Wprawdzie czasem, jako rodzice, sami doświadczamy bezwzględnej egzekucji zasad, np. kiedy próbujemy wymknąć się w niedzielę do parku handlowego, ale summa summarum polityka wewnętrzna starszego syna, realizowana z niezbędną dawką poczucia humoru, wychodzi rodzinie na dobre. Można wręcz powiedzieć, że jest do bólu (moje ego wie coś o tym) skuteczna.
Trudniej synowi osiągać spektakularne sukcesy poza domem. Jego polityka zewnętrzna jest zbieżna z programem milionów młodych chrześcijan i opiera się na podpisywaniu w internecie petycji, apeli i protestów przeciwko takim inicjatywom „tego świata” jak propaganda aborcyjna, promocja homoseksualizmu, publiczne epatowanie pornografią, genderowanie w szkołach i przedszkolach czy wystawianie w galeriach sztuki instalacji profanujących krzyż Chrystusa. Chwała młodzieży, że stawia opór nowemu totalitaryzmowi. Bez jej wyraźnego sprzeciwu funkcjonariusze „tego świata” mieliby ułatwione zadanie. W niektórych przypadkach internetowe akcje kończą się powodzeniem: postraszone bojkotem koncerny wstrzymują antychrześcijańskie reklamy, a Centrum Nauki Kopernik zawiesza ekspozycję „Strefy erogenne”. Obawiam się jednak, że są to sukcesy doraźne, nietrwałe, opóźniające kolejne fazy genderowej rewolucji, ale nie likwidujące jej podstaw kulturowych i politycznych.
Piętnaście i dziesięć lat temu, podobnie jak dzisiaj mój syn, prowadziłem walkę cywilną z „tym światem”. Najpierw robiłem to z kolegami we „Frondzie”, później z Robertem Tekielim w „POSTygodniku”. Wielokrotnie pisaliśmy o totalitarnych ciągotach postmodernizmu, który uchodził wówczas za nieszkodliwą uniwersytecką modę, o ideologii gender i triumfach politycznej poprawności w Szwecji. Wtedy wydawało się to bardzo odległe od polskiej rzeczywistości. Rodzimi homoseksualiści nie domagali się jeszcze praw do adopcji dzieci, a w przedszkolach nie przebierano chłopców za dziewczynki i vice versa. Dziś jesteśmy już na etapie praktyki. Z ideologii garstki francuskich filozofów, w większości działaczy komunistycznej międzynarodówki, wyrosła genderowa bestia, która sieje zamęt w polskim systemie edukacji i wychowania.
Prawda jest taka, że kultura, w której żyjemy, znajduje się na równi pochyłej i będzie się staczać coraz bardziej, niezależnie od naszych protestów. Chrześcijanie na Zachodzie już to przerabiali, teraz kolej na nas. Jedyna droga, która pozwoliłaby nam uniknąć całkowitej marginalizacji prowadzi przez politykę. Tak, przez tę straszną politykę, która nas denerwuje i do której nie chcemy się mieszać. W odróżnieniu od państw zachodnich, w Polsce przetrwała bowiem silna opozycja zdroworozsądkowa, która jest w stanie oczyścić instytucje państwowe, uniwersytety i szkoły z wpływów gender. Wybór między PO a PiS już dawno przestał być wyborem estetycznym czy partyjniackim. To wybór między demoniczną partią władzy, dla której kwestie światopoglądowe są tylko pionkami na szachownicy, a ugrupowaniem reprezentującym ludzi wolnych.
Kluczowa rola polityki nie oznacza oczywiście, że protesty chrześcijańskiej młodzieży są mało ważne. Przeciwnie: są niezbędne, bo w epoce pomieszania wartości wyznaczają w sferze publicznej granicę między dobrem a złem. W przypadku sprawy dotowanego z funduszy Unii Europejskiej programu „Równościowe przedszkole” może nawet trzeba zrobić więcej: nawiązać bezpośredni kontakt z rodzicami zagrożonych dzieci i poinformować ich o realiach gender. Lepiej żeby mama z tatą znaleźli normalne przedszkole na drugim końcu miasta lub w sąsiedniej wiosce niż żeby pozwolili zachwiać tożsamością płciową własnych dzieci. Na pewno będzie to dla nich kosztowne i niewygodne, ale w naszych czasach codziennie trzeba dokonywać radykalnych wyborów. Albo miłość rodzicielska, albo „przedszkole jest przedszkole, nie mogę sobie pozwolić na przeniesienie dziecka”. Najważniejsza jest przecież walka cywilna z „tym światem”, jaką toczymy w sobie. Mój siedemnastoletni syn chyba o tym wie, bo każdą swoją wyprawę krzyżową zaczyna od modlitwy. Dlatego jestem o niego spokojny.
Subskrybuj:
Posty (Atom)