Audycja w radiowej „Trójce” - nagranie

O „Epigonii” w Polskim Radiu

W uroczystość Bożego Ciała Polskie Radio wyemituje dwie audycje poświęcone mojej nowej książce. Obie oparte na rozmowie z autorem i lekturze wybranych wierszy. 

„Dwójka” – czwartek, godz. 13.00 (rozmowę prowadzi Dorota Gacek)

 Słuchaj on-line:



„Trójka” – czwartek, godz. 18.05 (rozmowę prowadzi Barbara Marcinik)

 Słuchaj on-line:

O „Epigonii” w „Gazecie Polskiej Codziennie”

„Muza Wencla jest siostrą Mnemosyne, bogini pamięci, a sam poeta kreuje się na strażnika w jej ogrodzie, w świecie umarłych miast i bohaterów” – pisze Elżbieta Morawiec.

Kraków - zapis spotkania

Spotkanie autorskie w Krakowie

W czwartek 12 maja w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej będę czytał wiersze, odpowiadał na pytania i podpisywał tom „Epigonia”. Organizatorami spotkania, które rozpocznie się o godz. 18.00, są Fundacja im. Maurycego Mochnackiego oraz Wydawnictwo Arcana. Serdecznie zapraszam!

O „Epigonii” w „Gościu Niedzielnym”

„Jest w tych wierszach sporo nadziei, a nawet pewności, 
że wyschłe kości kiedyś na nowo ożyją” - pisze Szymon Babuchowski.

Żeby przeczytać tekst, należy otworzyć grafiki w nowym oknie i powiększyć obraz.

Bóg pisze moją biografię

Tytuł brzmi śmiesznie, co? Ale to prawda. Są poeci, którzy mają nadzieję, że kiedy umrą, ktoś uwieczni ich dokonania w grubej książce. Moja biografia powstaje już teraz. Tytuł: „Wojciech Wencel. Życie i twórczość”. Autor: Bóg. 

Felieton z tygodnika "Gość Niedzielny" nr 19/2016

Na początku chodziłem z tego powodu dumny jak paw. Myślałem nawet o tym, żeby umówić się z Autorem na jakiś procent od sprzedaży dzieła. Ale wtedy Bóg zaprosił mnie do swojej biblioteki i okazało się, że na półkach stoją miliony tomów. Mówiąc mniej metaforycznie, było to wtedy, gdy trafiłem na ludzi składających duchowe świadectwa. Spotykałem ich w różnych miejscach: podczas homilii w kościele, we wspólnocie neokatechumenalnej, na mityngach AA, we własnym domu, czasem za pośrednictwem mediów. Czułem się, jakbym zdejmował z półek książki, z których istnienia wcześniej nie zdawałem sobie sprawy. Okazało się, że Bóg jest biografem nie tylko genialnych poetów, ale również zapracowanych inżynierów, spoconych piłkarzy, gospodyń domowych, robotników budowlanych, polityków, więźniów i bezdomnych. W dodatku często zamieniał w zajmującą fabułę życie tych moich znajomych, na których dotąd patrzyłem z pobłażaniem. Bez cienia niechęci pisał o konkurencyjnych pisarzach, zachowawczych publicystach, nierozgarniętych krewnych i złośliwych spowiednikach. Kiedy wyszło na jaw, że nawet mój osobisty proboszcz ma w Bożej bibliotece swoją biografię, zawyłem boleśnie: – Nie, no to już przesada!

Po lekturze kilku fragmentów przeszło mi. Dałem się porwać Bożej narracji, dotarłem do ostatniej zapisanej strony i byłem ciekaw kolejnych rozdziałów. Bo trzeba dodać, że Bóg opisuje życie każdego ze swoich bohaterów na bieżąco. I nigdy nie wyrywa kartek. Wielokrotnie we własnej biografii trafiałem na jakiś upokarzający epizod, z którym trudno było mi się pogodzić. Miałem wrażenie, że Stwórca skreślił go na kolanie, przez co do wiekuistej narracji wkradły się błędy logiczne i stylistyczne. – Wyrwij tę kartkę! – krzyczałem. – Ulituj się nade mną grzesznym i z łaski swojej usuń mój powód do wstydu – prosiłem. Ale Bóg nic z tym felerem nie robił. Może dlatego, że – jak pisał Gilbert Keith Chesterton – „nie ma kosza na śmieci w domu Pana Boga”. A może dlatego, że wszystkie strony w książce były ponumerowane niczym włosy na mojej głowie i Autor nie chciał wprowadzać zamieszania. W pierwszej chwili zawsze reagowałem buntem. Dopiero kilka rozdziałów później dostrzegałem, że niechciany, przykry epizod miał głębokie uzasadnienie w moim życiu. Z upokorzeń wyrastała czystość serca, z gruzów dobrego mniemania o sobie – szczerość małżeńska, z niemocy twórczej – esencjonalna poezja. Nie miejsce tu, by pisać o szczegółach, bo to Bóg ma prawa autorskie do mojej biografii. Ale tak było.

I jest tak do tej pory. Niektórzy twierdzą, że w życiu piękne są tylko chwile. Ja, jak każdy człowiek, który odkrył, że jego historia jest pisana przez Boga, jestem zachwycony całą opowieścią. Gdy wpadam w dół śmierci, przypominam sobie słowa: „Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity”. Gdy stoję na szczycie, wołam z całych sił: – Dzięki Ci, Panie! Ale najbardziej krzepiące jest poczucie sensu wyłaniającego się z dotychczas przeżytych lat. Ta narracja naprawdę dokądś prowadzi.

Sam jestem ciekawy, jak ostatecznie skończy się moja historia. W modlitwie pytam o to Boga, ale On – jak każdy szanujący się twórca – nie chce zdradzać zakończenia. Daje tylko do zrozumienia, że jeśli pewnego dnia nie ucieknę z Jego dzieła, mogę liczyć na pozytywny finał. Muszę przyznać, że dawniej często zastanawiałem się nad ucieczką. Być postacią literacką, zależną od woli Autora – to przecież nie brzmi szczególnie atrakcyjnie. Gdzie wolność? Gdzie prawo do planowania i samorealizacji? Ale w okolicach 35. rozdziału przestałem się buntować, bo to, co brałem za wolność, okazało się uzależnieniem. I przekonałem się, że im więcej „wolności” oddaję, tym więcej wolności zyskuję.

A że nauka nie idzie w las, sam napisałem książkę o ziarnie, które obumarło. Ma tytuł „Epigonia” i składa się z wierszy poświęconych zapomnianym poetom, żołnierzom, powstańcom, a przede wszystkim przedwiecznemu Słowu, które trudno odnaleźć we współczesnej polszczyźnie. Prof. Krzysztof Szwagrzyk przeprowadza ekshumacje na powązkowskiej Łączce; ja spróbowałem odnaleźć żywy sens w języku dawnej poezji. Kopałem, kopałem, aż na samym dnie ujrzałem bijące źródło. To był Bóg.

Stara śpiewka

Witold Pruszkowski, Wizja (1890)

Mają oczy do patrzenia lecz nie widzą 
żywej wiary która poszła do powstania 
krew męczeńską wywabiają terpentyną 
aż z ojczyzny im zostaje biała flaga 

mają uszy do słuchania lecz nie słyszą 
nocnych modlitw z głębi epok i bezdroży 
nie o podbój nie o pokój nie o litość 
ale o to by się stać Królestwem Bożym 

mają umysł do myślenia lecz nie wiedzą 
chociaż „Inka” o tym pisze w grypsach z nieba 
że od śmierci dużo gorsza jest nikczemność: 
Powiedz babci, zachowałam się jak trzeba 

mają serce do kochania lecz nie znają 
tej miłości co naczynia chroni z gliny 
i napełnia je cierpliwie żywą wiarą 
by sny ojców wciąż dźwigały się z mogiły 

mają dusze do zbawienia ale nie chcą 
przyjąć prawdy która niebo nam przybliża 
wielką ciszę rozdzierają starą śpiewką: 
Jeśli jesteś Synem Bożym, to zejdź z krzyża!

Wiersz z tomu „Epigonia” (2016)